Mijn carrière in het modeambacht begon toen ik ongeveer 8 jaar was. Ik wilde zelf kleertjes voor mijn Sindypoppen maken. (Mijn zusje en ik hadden geen Barbies maar Sindies, want die vond mijn moeder mooier.) Ze hadden steeds hetzelfde aan en nieuwe kleertjes waren duur, dus die kregen we niet zo vaak. Ik had bedacht dat ik dan maar zelf kleertjes ging maken.

Ik kreeg een stukje oud gordijn van mijn moeder en wat kant. Het was een recht lapje, dus als ik in het midden een gat knipte en het dubbel legde, dan kon ik de zijkanten op elkaar vastmaken en twee stukjes openhouden voor de armen. Ik weet nog heel goed dat ik er uren over heb gedaan om de zijnaden met de hand vast te naaien. Het zat dan ook heel goed vast. Gelukkig zat er al een zoom in aan beide kanten, dus die hoefde ik niet af te werken. Op de hals heb ik alleen een kantje gezet met grote steken, want het moest af.

Ik was superblij met het nieuwe jurkje en ging er nog een maken. Maar ik had wel bedacht dat ik dan de naaimachine van mijn moeder wilde gebruiken. Dat mocht, maar ik vond de machine te snel gaan en daardoor te eng. Mijn vader had namelijk vroeger de naald dwars door zijn vinger gekregen. Dolgelukkig was ik dan ook toen ik een ouderwetse handnaaimachine voor mijn verjaardag kreeg.

De productie kon beginnen

Ik kreeg allerlei stofresten, bandjes en kantjes van mijn moeder, oma en tantes. Mijn favorieten waren toch wel de oude onderjurken van mijn moeder. Die hadden een hele mooie onderkant, die ik niet hoefde af te werken en de stof glansde mooi en rafelde niet. Rokken waren dus snel klaar. De topjes deed ik op gevoel, want ze moesten wel mooi aansluiten. Mouleren dus eigenlijk.

Op een gegeven moment ging ik ook oude panties gebruiken. Dat sloot natuurlijk heel mooi om het lichaam. Jurkjes haken deed ik ook naar voorbeeld van gehaakte jurkjes van mijn tantes. En ik ging me aan broeken wagen. Voor de eerste trok ik gewoon het lichaam over op stof, weliswaar met overwijdte, maar ik kwam er achter dat dat niet werkte. De broek zat helemaal niet goed in het kruis. Toen ontdekte ik dat ik driedimensionaal moest denken. Aha.

Pictures please

Toen ik een paar jaar geleden mijn oude Sindyspullen opzocht voor mijn dochters, kwam ik er achter dat ik echt heel veel kleertjes had gemaakt. Ontzettend leuk natuurlijk om terug te zien. En ik had toen al het idee om de mooiste een keer op de foto te zetten. Daar is het nu dan eindelijk van gekomen. Steeds een witte achtergrond bleek een beetje saai. En toen kwam ik op het idee om de oude jaren tachtig elpees van mijn man als achtergrond te gebruiken. Ik heb de kleertjes immers begin jaren tachtig gemaakt. Nou ik vind het er best leuk uit zien zo!